Rio 1992 - 2012: 20 Χρόνια με πολλά λόγια & λίγα έργα!

Είκοσι χρόνια με λόγια και πολιτική αδράνεια, για μια μεγάλη τρύπα στο νερό.

Απογοητευτικά ήταν τα συμπεράσματα της συνόδου κορυφής για το περιβάλλον, που ολοκληρώθηκε την Παρασκευή στο Ρίο. Λόγια και πολλές ευχές, χωρίς ουσία και τις απαραίτητες δεσμεύσεις, ακόμη και για είδη που χάνονται. Στις κυβερνήσεις των G20 απευθύνθηκε ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν για την καταπολέμηση της πείνας τονίζοντας την ελπίδα που είχε να κάνει η σύνοδος αποφασιστικά βήματα προκειμένου οι φτωχοί να αποκτήσουν πρόσβαση σε νερό, τρόφιμα και ενέργεια, αλλά η πρωτοβουλία «Αειφόρος Ενέργεια για Όλους» μόνο μικρή αναφορά έχει στο κείμενο. Οι εκπρόσωποι περιβαλλοντικών οργανώσεων, αλλά και πολιτικοί που συμμετείχαν κρίνουν τη διακήρυξη της συνόδου ως μεγάλη αποτυχία. Η σύνοδος που έγινε είκοσι χρόνια μετά την Σύνοδο για την Γη στο Ρίο και σαράντα χρόνια μετά την πρώτη παγκόσμια συνάντηση για το περιβάλλον στη Στοκχόλμη, αναμενόταν να αναδείξει την πράσινη οικονομία, και να δίνει μια απλή προσέγγιση για έναν από τους πιθανούς δρόμους προς την αειφόρο ανάπτυξη. Χαρακτηριστικά ο Μέρι Ρόμπινσον επικεφαλής της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και π. πρόεδρος Ιρλανδίας δήλωσε «Αυτή ήταν μια μοναδική ευκαιρία να δώσουμε όραμα, δεσμεύσεις και πάνω απ' όλα ηγεσία στον κόσμο. Δυστυχώς το παρόν έγγραφο αποτελεί αποτυχία». Επίσης ο Φερνάντο Κορντόζο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας, ο οποίος είχε προεδρεύσει στη Σύνοδο για τη Γη το 1992, δήλωσε: «Ο παλαιός διαχωρισμός μεταξύ περιβάλλοντος και ανάπτυξης δεν είναι ο τρόπος για να λύσουμε τα προβλήματα που δημιουργούμε για τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η λύση των προβλημάτων της φτώχειας και της ανισότητας βρίσκεται στην αειφόρο ανάπτυξη και όχι στην ανάπτυξη με κάθε κόστος».

Από την άλλη όχθη ο γερμανός υπουργός Ανάπτυξης Ντιρκ Νίμπελ, δήλωσε ικανοποιημένος από τη διακήρυξη θεωρώντας πως τα ζητήματα που κρίνει ως σημαντικά για τη Γερμανία περιλαμβάνονται στο τελικό κείμενο και αφορούν τη διασύνδεση νερού, ενεργειακής τροφοδοσίας και ασφάλειας τροφίμων. Πάντως η γενική άποψη είναι πως η Σύνοδος απέτυχε να αγγίξει θέματα ουσίας. Στο 50σέλιδο κείμενο που έχει τίτλο «Το μέλλον που επιθυμούμε» αναφέρει την καταπολέμηση της φτώχειας ως έναν από τους κυριότερους στόχους του μέλλοντος, περιλαμβάνει τη δέσμευση ότι η οικονομία θα προσεγγίζει με πιο βιώσιμο τρόπο τους παγκόσμιους πόρους, αλλά απουσιάζουν οι σαφείς στόχοι και το χρονοδιάγραμμα.
Είκοσι χρόνια μετά, το 2012, η υπερθέρμανση του πλανήτη συνεχίζεται, τα δάση του Αμαζονίου, ο μεγαλύτερος πνεύμονας της γης, συνεχίζουν να αποψιλώνονται, οι κρίσεις τροφίμων λόγω ξηρασίας, αλλά και λόγω της διαπραγμάτευσης στα χρηματιστήρια της σόγιας, του σταριού, του καλαμποκιού επανέρχονται όλο και πιο συχνά, με τον λιμό να χτυπάει πρωτίστως την Αφρική, αλλά όχι μόνο. Όλα αυτά πέρασαν στα ψιλά αφού το μείζον πρόβλημα είναι η κρίση στην Ευρωζώνη.

Από το EcoCity Letter 25.06.2012